سطوح عملکردی پلها به چهار دسته اصلی تقسیم می‌شوند که شامل “Full Operational”، “Operational”، “Life Safety” و “Collapse” است. در ادامه به توضیح هر یک از این سطوح می‌پردازیم:
1. Full Operational (عملکرد کامل)
• تعریف: در این سطح، پل باید بتواند بدون هیچ گونه آسیب یا تغییر شکل قابل توجهی، تمامی بارهای زلزله را تحمل کند و به طور کامل قابل استفاده باقی بماند.
• ویژگی‌ها:
• پل باید قادر به پذیرش ترافیک عادی بلافاصله پس از زلزله باشد.
• هیچ گونه آسیب ساختاری نباید به پل وارد شود.
• این سطح معمولاً برای پل‌هایی که در مناطق با خطر زلزله بالا قرار دارند و ترافیک زیادی را تحمل می‌کنند، مورد نیاز است.
2. Operational (عملکرد)
• تعریف: در این سطح، پل ممکن است دچار آسیب‌های جزئی شود، اما همچنان باید قابلیت استفاده داشته باشد.
• ویژگی‌ها:
• پل ممکن است تغییر شکل‌های موقتی یا ترک‌های سطحی را تجربه کند، اما این آسیب‌ها نباید مانع از استفاده از پل شوند.
• ترافیک می‌تواند با احتیاط از روی پل عبور کند و پل باید قابلیت پذیرش بارهای معمولی را داشته باشد.
• این سطح برای پل‌هایی که در مناطق با خطر زلزله متوسط قرار دارند، مناسب است.
3. Life Safety (ایمنی جانی)
• تعریف: در این سطح، هدف اصلی حفاظت از جان انسان‌ها است. پل ممکن است دچار آسیب‌های جدی شود، اما باید به گونه‌ای طراحی شود که در صورت وقوع زلزله، خطرات جانی به حداقل برسد.
• ویژگی‌ها:
• پل ممکن است به طور قابل توجهی آسیب ببیند و قابلیت استفاده‌اش کاهش یابد، اما باید از فروپاشی کامل جلوگیری شود.
• طراحی باید به گونه‌ای باشد که خطر سقوط اجسام یا تخریب شدید به حداقل برسد.
• این سطح معمولاً در مواردی که ایمنی عمومی اهمیت بیشتری دارد، مورد توجه قرار می‌گیرد.
4. Collapse (فروپاشی)
• تعریف: در این سطح، پل به حالتی می‌رسد که دیگر قابل استفاده نیست و ممکن است دچار فروپاشی کامل شود.
• ویژگی‌ها:
• هیچ گونه الزامی برای حفظ عملکرد یا ایمنی وجود ندارد و طراحی باید به گونه‌ای باشد که احتمال وقوع این حالت به حداقل برسد.
• در صورت وقوع این حالت، خسارات انسانی و مالی باید به حداقل برسد.
• این سطح معمولاً در شرایط خاص و برای پل‌هایی که تحت بارهای بسیار زیاد قرار دارند، مدنظر قرار می‌گیرد.
