بهسازی لرزه‌ای سازه‌ها فرآیندی است که برای افزایش مقاومت و ایمنی ساختمان‌ها در برابر زلزله انجام می‌شود. این کار شامل اصلاح و تقویت اجزای سازه‌ای به منظور کاهش آسیب‌های احتمالی ناشی از لرزش‌های زمین است. برخی از روش‌های رایج در این زمینه عبارتند از:

  • افزایش سختی و مقاومت سازه: استفاده از بادبندها، دیوارهای برشی، ژاکت‌های بتنی و فولادی، و مواد FRP برای تقویت ساختمان.

  • کاهش نیاز لرزه‌ای: کاهش جرم ساختمان، افزایش شکل‌پذیری، و استفاده از سیستم‌های جداساز لرزه‌ای و دمپرها.

  • اصلاح بی‌نظمی‌های سازه‌ای: بهبود طراحی ساختمان برای کاهش تمرکز تنش‌ها و جلوگیری از خرابی‌های موضعی.

  • ارزیابی و تحلیل لرزه‌ای: بررسی مقاومت ساختمان در برابر زلزله و تعیین نقاط ضعف آن برای اجرای بهسازی مناسب.

مقاوم‌سازی پل‌ها به روش‌های مختلفی انجام می‌شود تا ایمنی و دوام سازه در برابر عوامل محیطی و لرزه‌ای افزایش یابد. برخی از روش‌های رایج مقاوم‌سازی پل‌ها عبارتند از:

  • استفاده از ژاکت بتنی: تقویت پایه‌های پل با روکش‌های بتنی برای افزایش مقاومت.

  • مقاوم‌سازی با FRP: استفاده از الیاف پلیمری تقویت‌شده برای افزایش استحکام و کاهش وزن سازه.

  • بکارگیری جداگرهای لرزه‌ای: کاهش انتقال نیروهای لرزه‌ای به پل با استفاده از سیستم‌های جداساز.

  • استفاده از میراگرها: کاهش ارتعاشات و نیروهای دینامیکی وارد بر پل.

  • تقویت اتصالات و پایه‌ها: بهبود عملکرد سازه‌ای پل با اصلاح اتصالات و افزایش سختی پایه‌ها.

برای اجرای مقاوم‌سازی، باید از آیین‌نامه‌های معتبر مهندسی استفاده کرد. برخی از آیین‌نامه‌های مهم در این زمینه عبارتند از:

  • آیین‌نامه AASHTO (انجمن بزرگراه‌ها و حمل‌ونقل آمریکا) برای طراحی و مقاوم‌سازی پل‌ها.

  • آیین‌نامه‌های ملی ساختمان ایران (مبحث 6 و 9) برای طراحی و اجرای سازه‌های بتنی و فولادی.

  • آیین‌نامه FEMA برای مقاوم‌سازی لرزه‌ای سازه‌ها.

  • آیین‌نامه Eurocode برای طراحی و مقاوم‌سازی پل‌های اروپایی.